Tις μέρες που πέρασαν έτυχε να ακούσω αρκετές συζητήσεις για έρωτες που ξεκίνησαν με εξαιρετικούς οιωνούς και στην πορεία ξεθώριασαν, για γάμους που δεν άντεξαν στην ρουτίνα και στον χρόνο, και για φιλίες που κατέληξαν σε μεγάλες απογοητεύσεις. Και έπιασα συχνά τον εαυτό μου να σκέφτεται πόσο δύσκολο είναι τελικά να φτιάχνεις σχέσεις που όχι απλά να αντέχουν στην φθορά, και στον χρόνο, και στα προβλήματα, και στην ρουτίνα, αλλά να τις διαλέγεις ξανά και ξανά επειδή πουθενά αλλού δεν νοιώθεις τόσο ευτυχισμένος.
Όσο δε περνάνε τα χρόνια, και μεγαλώνω και αντιλαμβάνομαι καθαρότερα τους ανθρώπους αλλά και τις καταστάσεις γύρω μου, τόσο περισσότερο κατασταλάζω στο συμπέρασμα πως η ευτυχία εννοείται πως υπάρχει, όμως συνήθως την αναζητούμε με λάθος τρόπο σε λάθος πράγματα. Γιατί τελικά δεν κρύβεται στα μεγάλα και τα εντυπωσιακά – τους φλογερούς έρωτες, τα πολλά λεφτά, τα μεγάλα σχέδια, τις βαρύγδουπες δηλώσεις και εκδηλώσεις, και τις περιπετειώδεις διαδρομές- αλλά στα μικρά και καθημερινά, εκείνα που εκ πρώτης όψεως μπορεί και να θεωρούμε δεδομένα.
Σκεφτείτε λίγο, τι είναι αυτό που μας κάνει να γαληνεύουμε και να νοιώθουμε ευτυχισμένοι και ασφαλείς? Για μένα είναι η αγκαλιά του παιδιού μου και του συντρόφου μου, το πρώτο τηλεφώνημα της μέρας με την μαμά μου, τα girls nights με τις κολλητές μου, οι στιγμές που μοιράζομαι με τους φίλους μου και τους ανθρώπους που αγαπάω, τα βράδια που χαζολογάμε στο σπίτι βλέποντας ξένες σειρές και χαλαρώνοντας μετά από μια κουραστική μέρα, η ώρα που ακουμπάω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι μου και πριν με πάρει ο ύπνος μετράω τις ευλογίες μου και ευχαριστώ το σύμπαν ξέροντας πως είμαστε όλοι εδώ, υγιείς και αγαπημένοι.
Και ναι, η ζωή έχει και άλλα πολλά, και πολύ όμορφα. Επιτυχίες στην δουλειά, κοινωνική αναγνώριση, χρήματα, διασκέδαση, ταξίδια, μικρές και μεγάλες πολυτέλειες, περιπέτειες, όνειρα, ξεσηκώματα. Όμως αυτά είναι τα μπαχαρικά, το αλατοπίπερο που τη κάνει πιο νόστιμη. Δεν είναι η ουσία που μας θρέφει.
Και επίσης ναι, φυσικά η ζωή έχει προβλήματα. Από θανάτους, αρρώστιες, απώλειες, οικονομικές δυσκολίες, αποτυχίες, προδοσίες και τσακωμούς, μέχρι αυτά τα μικρά και μεγάλα γαμώτο που συμβαίνουν κάθε μέρα και που μας αποδιοργανώνουν και που συχνά μοιάζουν σταγόνες που ξεχειλίζουν το ποτήρι μας και μας κάνουν να ξεσπάμε και να σπάμε σε δεκάδες μικρά κομμάτια.
Όμως αν έχω μάθει κάτι με απόλυτη βεβαιότητα, είναι πως όσο καλύτερη και πιο γερή είναι η βάση μας, τόσο πιο εύκολα αντιμετωπίζουμε τα πάντα. Και το να είναι καλή και γερή η βάση μας εξαρτάται από μας σε βαθμό σχεδόν απόλυτο μια που είναι οι δικές μας επιλογές που καθορίζουν την ζωή μας. Από τους ανθρώπους με τους οποίους επιλέγουμε να την μοιραστούμε μέχρι τον τρόπο με τον οποίο την ζούμε, όλα – ή έστω σχεδόν όλα- εξαρτώνται από μας. Και αν κάτι μας ενοχλεί, μας δυσαρεστεί ή μας προβληματίζει, πάλι εμείς είμαστε που θα πρέπει να το λύσουμε αλλάζοντας είτε αυτό είτε την συμπεριφορά μας.
Δεν ξέρω για σας, εγώ όμως την βρίσκω πολύ ανακουφιστική αυτή την πραγματικότητα. Κυρίως γιατί με κάνει να νοιώθω δυνατή, μου δίνει τον έλεγχο της ζωής και της ευτυχίας μου. Και κάθε τόσο, ήρεμα και ψύχραιμα κάνω έναν απολογισμό, ένα reality check που λένε, και ότι δεν μου αρέσει, δεν μου δίνει χαρά, ή δεν με γεμίζει πια, κοιτάζω να δω με ποιον τρόπο μπορώ να το διορθώσω, εφόσον εξακολουθεί να με αφορά.
Και πάντα, ξεκινάω από μέσα προς τα έξω. Από το σπίτι, την καθημερινότητα μου και τους πολύ δικούς μου ανθρώπους, από την βάση μου δηλαδή. Αν οι σχέσεις είναι ένα καθημερινό πάρε-δώσε, εγώ εδώ και χρόνια και απολύτως συνειδητά φροντίζω να δίνω ότι καλύτερο και ότι περισσότερο μπορώ. Να γκρινιάζω όσο γίνεται λιγότερο, να ακούω όσο περισσότερο μπορώ, να είμαι εκεί όταν χρειάζεται, να βάζω πλάτη όπου πρέπει, να κουβεντιάζω ότι με ενοχλεί αντί να το κρατάω μέσα μου, να μην παίρνω αποφάσεις όταν είμαι θυμωμένη, να μην αφήνω τον εγωισμό μου να με τυφλώνει, να δίνω ευκαιρίες, να είμαι ειλικρινής, να μπαίνω στην θέση των άλλων, να συγχωρώ, να λέω σ΄αγαπώ, και συγγνώμη, να μην κρίνω, και να μην συγκρίνω. Προφανώς δεν τα καταφέρνω πάντα, δεν είμαι γκουρού. Και έρχονται μέρες που θυμώνω, και απογοητεύομαι, και με παίρνει από κάτω, και τρελαίνω και τον εαυτό μου και τους άλλους. Όμως όταν τα έχεις στο μυαλό σου όλα αυτά, και ξεκινάς τις πιο πολλές μέρες σου με την διάθεση να κάνεις όσα περισσότερα, όσο καλύτερα μπορείς, τελικά όλο και κάποια καταφέρνεις. Επίσης, το μυστικό είναι να θυμάσαι πως αυτούς τους ανθρώπους με τους οποίους μοιράζεσαι την ζωή, την καθημερινότητα, την ρουτίνα αλλά και τα προβλήματα σου, και που συχνά σε εκνευρίζουν, και σε τρελαίνουν και θέλεις να τους απογειώσεις, τους έχεις διαλέξει μόνος σου. Δεν στους φόρτωσε κανείς. Και πως η αλήθεια είναι πως έχετε μοιραστεί περισσότερη ευτυχία και χαρά από ότι στεναχώριες. Οπότε η ζυγαριά στο τέλος της μέρας γέρνει στο υπέρ και όχι στο κατά.
Bottom line, ο Χοϊμές – και ο Άντλερ- λένε πως όλοι προσπαθούμε να νοιώσουμε πως ανήκουμε. Και όλοι γυρίζουμε εκεί που αγαπάμε και που νοιώθουμε πως μας αγαπούν. Αν το καλοσκεφτείτε, πάρα πολλά από τα προβλήματα μας έχουν να κάνουν με πράγματα που δημιουργούμε μόνοι μας. Με εγωισμούς, με παρεξηγήσεις, με γκρίνιες, με ζήλειες, με ψέματα, με ίντριγκες, με φόβους. Που όλα μας κάνουν να αισθανόμαστε απομονωμένοι και αδικημένοι. Αν βγάλουμε όλα αυτά τα ανόητα από την ζωή μας υπολογίστε πόση ενέργεια κερδίζουμε για να έχουμε να διοχετεύσουμε στα σημαντικά. Και αν με τους ανθρώπους της ζωής μας είμαστε αγαπημένοι, και μονιασμένοι, και ειλικρινείς, και διάφανοι, πόσο πιο εύκολα μπορούμε να σταθούμε όλοι μαζί όρθιοι απέναντί στις μεγάλες δυσκολίες που πάντα έρχονται, sooner or late.
Την χρονιά που μόλις άρχισε λοιπόν, ας προσπαθήσουμε να γίνουμε οι καλύτερες βερσιόν του εαυτού μας. Ο καθένας από μόνος του επηρεάζει τόσους άλλους. Και όλοι μαζί, μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Μεγαλεπήβολο το σχέδιο, το ξέρω, αλλά να σας πω κάτι? Ο σκοπός είναι να περάσουμε από αυτή την ζωή και να αφήσουμε το στίγμα μας. Άλλοι το κάνουν μέσα από την δουλειά τους. Άλλοι αφιερώνουν την ζωή τους σε έρευνες και σε επιτεύγματα που έχουν να κάνουν με το κοινό καλό. Άλλοι προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο μέσα από την πολιτική ή την θρησκεία. Άλλοι βλέπουν την συνέχεια τους στα παιδιά τους. Ο καθένας αν το αποφασίσει, μπορεί να βρει τον δικό του τρόπο. Εγώ σκέφτομαι συχνά πως θα ήθελα να αφήσω το σημάδι μου στις καρδιές των ανθρώπων. Όχι όλων φυσικά, αλλά όσων περισσότερων μπορώ από εκείνους με τους οποίους διασταυρώνονται οι δρόμοι μας. Και ο μόνος τρόπος που ξέρω, είναι δημιουργώντας στιγμές που θα γίνουν αναμνήσεις από αυτές που όταν θα τις θυμούνται, θα χαμογελούν. Δεν είναι πολύ, το ξέρω, όμως είναι κάτι. Και σίγουρα, είναι κάτι ροζ.
Υ.Γ. Πολύ συχνά, οι άνθρωποι γύρω μας μπερδεύουν την καλοσύνη με την αδυναμία. Ή ακόμα χειρότερα, με την κουταμάρα. Σε βλέπουν να δίνεις ευκαιρίες, να ανοίγεις πόρτες διάπλατες ή να είσαι καλοπροαίρετος και θεωρούν πως μπορούν να σε εκμεταλλευτούν, να σε κοροϊδέψουν ή να σε ξεγελάσουν. Κάνουν λάθος φυσικά, και το αντιλαμβάνονται συνήθως όταν είναι πολύ αργά. Γιατί το μεγάλο πλεονέκτημα του να είσαι καλός, και εντάξει, είναι πως όταν έρθει η ώρα να κλείσεις τις πόρτες που άνοιξες και να πας παρακάτω το κάνεις με την αποφασιστικότητα και με την αδιαλλαξία του ανθρώπου που έχει ήσυχη την συνείδηση του επειδή έκανε ότι καλύτερο μπορούσε για όσο περισσότερο καιρό γινόταν. Και η απουσία σου στην συνέχεια γίνεται απολύτως αισθητή γιατί το φως πάντα λείπει όταν πέφτει το σκοτάδι.
